Sengatta Kutai National park

De terugreis over de rivier naar Samarinde duurde 17 uur en was niet zonder slag of stoot. Stefan en Megan hadden geen airco en sliepen bij ons op de kamer. Aan het begin van de avond merkte Dylan dat beneden het gangpad vol rook stond, veroorzaakt door een defecte dynamo. Dus geen stroom voorziening en geen stromend water/airco. De bemanning en de gids hebben het prima opgelost: matrassen op het dek met onze klamboe's, flesse water om te wassen en water uit de rivier om het toilet door te spoelen.

Elke uitdaging die ze tegenkwamen werd op een praktische manier prima opgelost. Het was gewoon domme pech dat ook de noodaggregaat het begaf. Maar: de motor bleef stug draaien, het schip was bestuurbaar en de verlichting van het schip kwam van een joekel van een accu. Menig toerist zou anders reageren maar we hadden het volste vertrouwen in de bemanning. 

In de ochtend aangekomen in Samarinde en vervolgens in de auto gestapt voor een vier uur durende rit naar het noorden om in Sengatte aan te komen. Daar gingen we vanaf een steile en glibberige oever in stromende regen in een vrij instabiel houten bootje met een dekzeiltje als dak de jungle in. We waren op weg naar het voormalige Japanse onderzoekscentrum dat is overgedragen aan de Indonesische regering.

Over een glibberige steiger kwamen bij een houten gebouw op palen. We werden welkom geheten door de ranger en zijn familie. Hij vertelde over de historie van het centrum en hoe de jungle beschermd werd. Een gebouw op enige afstand was het verblijf van de rangers. We kregen twee kamers waar de jeugd op vier matrassen op de grond sliep en wij de andere kamer met twee matrassen. Verder waren de kamers uitgerust met: klamboe, waslijn en een peertje aan het plafond. We wisten vooraf dat het maar voor een nachtje was.

Direct na aankomst gingen we een wandeling maken met de zoon van de ranger. Dus lange broeken aan, flink wat muggenspray op, stevige schoenen aan en vooruit met de gambing! Uiteraard nog steeds in de regen, we weten nu waar de term tropisch regenwoud vandaan komt. Wij dachten leuk; vogeltjes, rupsen en plantjes bekijken. Maar nee hoor, ineens een bult lawaai boven ons en daar waren de de orang oetangs al. Een moeder met een jong en een mannetje een eindje verder en dat nog geen 100 meter verwijderd van het onderzoeksstation.

Op de ingevoegde video zijn ze goed te zien het kleintje had ook nog zitten zeiken.

Het was mooi om de reacties op de gezichten te zien van iedereen. Helemaal aan de andere kant van de wereld die beesten in het wild te zien was uniek. Daar heb je wel drie dagen buikloop en slapeloze nachten voor over.

Na dit avontuur terug op de basis gegeten van de maaltijd die de gids onderweg in een dorpje had ingeslagen. Dylan had nog nooit zulke lekkere rendang gegeten. Op tijd naar bed want de terugreis was een half uur varen, 8 uur auto rijden, 3 uur in touw voor de vliegreis en 1,5 uur transfer naar Ubud.

Sommige van ons hadden in de hitte prima geslapen en anderen totaal niet. Bij het ontbijt wachtte ons de volgende verrassing: De orang oetans zaten gewoon in de bomen voor het basiskamp. Sommige toeristen ontbijten, voor dik geld, bij gedresseerde olifanten en wij hadden meer een Tarzan en Jane situatie. Het is maar net wat je leuker vindt. Het omroepmax programma van Erica op Reis had ook dit station aangedaan, dus we zijn in goed gezelschap.

Het kleine stukje over de rivier bracht ons weer een hoop apen, hagedissen en salamanders. De chauffeurs stonden ons al weer op te wachten. Kan me niet voorstellen dat die gasten dat pokke eind naar huis zijn gereden om thuis te over nachten.